“Ik ben zó ziek”. Kokhalzend zit ze op haar stoel. Een lapje met ondefinieerbare vlekken op de armleuning binnen handbereik. Ze heeft een prachtige jurk aan, als altijd. Voorheen was ze schoonheidsspecialiste met een eigen salon. Nu woont ze sinds een jaar in een verzorgingstehuis. Zesenvijftig is ze.
Jaap Bressers noemt het Carlosmomentjes: momentjes die ervoor zorgen dat iemand zich geen patiënt voelt, maar mens. Deze week maakte ik er één mee, een Carlosmomentje.
Dinie heeft extra medicatie gekregen in verband met ‘de rijmelarij’. De hele dag door associeert en rijmt ze aan één stuk door, van het ene woord naar het andere. Zinnen rijgen zich zonder tussenstops aaneen.
“GODVERDOMME!!!”
Het hele gezelschap van de zorgvilla dat in blijde verwachting klaar zit voor wat komen gaat, verstijft.
Inclusiviteit. Een chic woord op sociaal gebied voor erbij horen en mee mogen doen. Gelijke kansen en rechten. En nog een stap verder: met waardering voor alle diversiteit. Of liever gezegd: met waardering voor alle exclusiviteit. En exclusiviteit is precies wat je tegenkomt op afdelingen in zorgcentra.