14-7-2019
“In jouw muziek zit…”.
Hier stokt mevrouw even. Haar dementie belemmert haar niet om een mening te vormen en die te uiten. Ze zoekt naar het woord om goed aan te geven wat ze precies bedoelt.
lk heb net een half uur op de piano geïmproviseerd. Ze heeft schuin achter me gezeten, in een ontspannen achterovergeleunde houding, samen met haar dochter. Soms luisterend, soms zacht met elkaar pratend. Meedoen met de andere mensen die mandala’s kleuren wijst ze resoluut van de hand.
Nu zit ze op uitnodiging dicht naast me, achter de piano, haar ogen gericht op mijn handen die de toetsen bespelen. Een starende blik in de verte: ze is helemaal verstild. Haar dochter vertelt dat er bij hen thuis vroeger veel muziek werd gemaakt. Mevrouw knikt bevestigend. Haar man improviseerde veel. Dan opeens kijkt ze me met een intense blik van haar twinkelende ogen aan voor ze afscheid neemt. “Bedankt” zegt ze, “in jouw muziek zit…LEVEN!”.