Lang en mager zit ie in een stoel. Hij lijkt te slapen. Maar onder zijn gesloten oogleden volgen zijn oogbollen alle geluiden.
Schone schijn
Op een afdeling voor jonge mensen met dementie
“Ik heb zo’n pijn”. Ze ligt in bed, met haar mooiste jurk aan, vrolijk rood met witte bloemen. Haar haren zijn in een handdoek gewikkeld en er ligt een gekleurde lap op haar mond. Een toonbeeld van schoonheid en ellende.
Ik ben jouw keind
Ze was de oudste dochter uit een gezin met zestien. Zij verzorgde ze allemaal. En kreeg op haar veertiende zelf een kind. In de bedstee. Met de dokter als vroedvrouw. Haar broertjes en zusjes werden even naar buiten gestuurd.
Handelen met voorkennis
Hoe krijgen we iemand in beweging?
Of kunnen we ons beter afvragen: wat beweegt iemand?
Hemmie zit met gesloten ogen op de bank in de huiskamer. Een vertrouwd gezicht. Het is zijn manier om visuele ‘herrie’ en auditieve prikkels om hem heen hanteerbaar te maken. De wereld versnelt, maar Hemmie vertraagt.
Een addertje onder het gras
Samen met Janneke, een relatief jonge medebewoonster, sta ik te wachten tot de kist langs zal worden gereden. We vormen een erehaag met verzorgenden en andere bewoners. 101 jaar was ze!