Ze was de oudste dochter uit een gezin met zestien. Zij verzorgde ze allemaal. En kreeg op haar veertiende zelf een kind. In de bedstee. Met de dokter als vroedvrouw. Haar broertjes en zusjes werden even naar buiten gestuurd.

Ze was de oudste dochter uit een gezin met zestien. Zij verzorgde ze allemaal. En kreeg op haar veertiende zelf een kind. In de bedstee. Met de dokter als vroedvrouw. Haar broertjes en zusjes werden even naar buiten gestuurd.

Meteen na de bevalling werd het kind weggehaald. Een meisje. De moederogen mochten haar niet aanschouwen.

In de jaren erna volgden nog twee geboortes. Jongetjes deze keer, die ongezien in de adoptie verdwenen.

Toen trouwde ze. Met haar man kreeg ze nog eens twee kinderen. Eén ervan had het syndroom van Down. Hij overleed toen ie acht was, aan een zwak hartje.

Vijf kinderen … en alleen de jongste bleef bij haar.

Nu is ze 85 en woont ze in een verzorgingstehuis. Diagnose Alzheimer. Ze zit aan tafel, haar hoofd voorovergebogen, stil staart ze voor zich uit, jaar na jaar. Alsof ze ergens op wacht.

Een nichtje komt met regelmaat op bezoek. Vandaag, op moederdag, heeft ze iemand meegenomen. Het is een vrouw die langzaam naar de gebogen gestalte toeloopt, voorzichtig maar vastberaden. Ze legt een hand op de arm van de oude vrouw en zegt zacht, maar duidelijk verstaanbaar: “Ik ben jouw keind”. Meteen is er reactie. De oude vrouw kijkt op en zegt: “Ben jij Miriam?”.

Eindelijk. Na 71 jaar. Zien de moederogen haar oudstgeborene. Voor het eerst. En voor het laatst. Twee dagen later sterft ze. Gezien. Het kind. En de moeder. De cirkel is rond.