Jenny is van Indonesische afkomst. Ze woont sinds een jaar op een afdeling in een verpleeghuis. Een frêle vrouw, onzeker bewegend tussen medebewoners, voornamelijk mannen. Ze heeft zich haar leven lang een vreemde gevoeld.

Jenny is van Indonesische afkomst. Ze woont sinds een jaar op een afdeling in een verpleeghuis. Een frêle vrouw van begin zestig, onzeker bewegend tussen medebewoners, voornamelijk mannen. Ze heeft zich haar leven lang een vreemde gevoeld. Nu ook. Toen ze één was, is ze weggevlucht uit Indonesië met haar ouders en haar broer. Als ze in haar geboorteland waren gebleven, was haar vader een kopje kleiner gemaakt. Ze maakt een veelzeggend gebaar langs haar keel wanneer ze het vluchtverhaal keer op keer vertelt.

Op haar kamer staat een vitrinekast gevuld met prachtige schatten uit het verre land. En ook een trofee: “Gewonnen met mijn mamsie, clubkampioen zijn we geworden met badminton” en ze slaat met haar arm alsof ze een shuttle weg smasht. Een beweging die haar volkomen natuurlijk afgaat en waarin grote slagkracht zit. De andere kant van haar bedeesde voorkomen.

We zingen het lied van Stef Bos: ‘Jou land is my land’. Een Zuid-Afrikaans lied over alles achter je laten om degene die je lief is te volgen, naar het vreemde, het onbekende. Zoals Jenny ooit, met haar hele gezin de overtocht waagde naar het vreemde, onbekende Nederland.

Als ik m’n bril terug wil doen in de koker, zegt Jenny: “Onze brillen!”. Ik kijk eens goed naar haar bril, dan naar de mijne en zie opeens wat ze bedoelt: het lijken wel identieke brillen. En een paar seconden later hebben we dezelfde ingeving: jou bril is my bril.

We zingen het refrein nog maar eens, maar nu met deze toepasselijke tekst. Een glimlach op ons gezicht en een diep gevoel van verbondenheid daaronder die verder gaat dan het hebben van dezelfde bril.