Lang en mager zit ie in een stoel. Hij lijkt te slapen. Maar onder zijn gesloten oogleden volgen zijn oogbollen alle geluiden.

Lang en mager zit ie in een stoel. Hij lijkt te slapen. Maar onder zijn gesloten oogleden volgen zijn oogbollen alle geluiden. Een sublieme vorm van het lokaliseren van een geluidsbron, richtinghoren, maar dan met de ogen.

Hij zit vlakbij me in de huiskamer met andere bewoners, terwijl ik piano speel en zing. Na een half uur gaan opeens zijn ogen open. Zoekend kijkt hij rond. Hij ziet me zitten achter de piano, herkent en glimlacht.

We zingen ‘My way’. Zijn absolute favoriet. Zijn ogen gaan weer dicht. Maar anders nu. Geen oogbolbewegingen meer, maar rust. Hij hoeft niet meer te scannen.

Als het lied is afgelopen, zegt hij spontaan: “Ook al heb ik mijn ogen dicht …”. Dan valt hij stil. Zoekend naar woorden.

Na een tijdje probeer ik: “… toch beleef ik alles mee?”. “Ja, zo is het”, beaamt hij.

Ik reageer: “Zo kunnen we nog veel van u leren”. En langzaam herhaal ik hetgeen hij zei: “Ook al heeft iemand zijn ogen dicht, toch beleeft hij alles mee”.

Hij knikt met een glimlach: “Mooi gezegd”.

Alleen maar hardop gezegd wat u in stilte dacht. Ook een vorm van richtinghoren.

Blijf nieuwsgierig naar wat er in mensen omgaat, ook al lijkt het of ze niets meer van hun omgeving meekrijgen. We weten het nu van een ervaringsdeskundige: “Ook al heeft iemand zijn ogen dicht, toch beleeft hij alles mee”.

_{Foto: Karin Blankert}