Als ik binnenkom, zit hij op de tafel. Met de ogen dicht. Zijn benen bungelen heen en weer. Een lange, wat slungelige, tachtigjarige man.

Als ik binnenkom, zit hij op de tafel. Met de ogen dicht. Zijn benen bungelen heen en weer. Een lange, wat slungelige, tachtigjarige man. Hij kan soms totaal overprikkeld raken en de boel kort en klein slaan. Veel medebewoners en verzorgenden zijn bang voor hem.

Ik begroet hem. Noem zijn naam. En raak voorzichtig zijn hand aan. Hij keert zijn hoofd met gesloten ogen naar de plek waar ik hem aanraakte en blaast. Dan strijkt hij met zijn andere hand over de plek waar ik hem aanraakte. Als laatste schudt hij zijn aangeraakte hand los. Zijn non-verbale communicatie spreekt boekdelen.

Ik neem de tijd. Ga naast hem op de tafel zitten. Mijn benen bungelend naast de zijne. Zelfde ritme. Synchroniseren. Ik sluit m’n ogen. Net als hij. Hoor de geluiden. Binnen en buiten. Kom langzaam in zijn wereld.

Dan kijk ik opnieuw naar hem. Noem zijn naam en raak hem voorzichtig aan op zijn knie. Daar floepen zijn ogen open. Verstoord kijkt hij rond. Dan ziet hij me naast zich zitten. En meteen is er herkenning en een oplichtende glimlach. Hij loopt graag mee naar zijn kamer. Daar gaan we zitten; hij in de luie stoel, zoals gewoonlijk, ik op een krukje ernaast, ook zoals gewoonlijk.

‘Love me tender, love me sweet’ zing ik voor hem, erbij tokkelend op de gitaar. Eén van zijn geliefde liedjes. Zijn blik wordt zacht. Z’n ogen worden vochtig. Is er iemand voor wie we het zullen zingen? Meneer kijkt me stil aan. We zijn samen stil.

Zullen we het voor ú zingen? Voor Jac? Zijn ogen lichten weer op. Hij knikt. Glimlach op zijn gezicht. Love me tender, love me sweet. Langzaam verzit hij in zijn stoel, zakt hij tegen de rugleuning. Zijn hoofd achterover. Zijn ogen vallen weer dicht. Anders nu. Niet om af te sluiten. Maar om terug te keren, bij zichzelf.

Geen overprikkeling. Geen onderprikkeling. Maar rust. Gezonde rust. Helende rust.

Een tandje lager is vaak een stapje dichterbij.