Langzaam rijd ik de wijk in waar de zorgvilla staat. Ik speur naar een parkeerplekje. Dan valt mijn oog op twee achter elkaar wandelende mensen.

Langzaam rijd ik de wijk in waar de zorgvilla staat. Ik speur naar een parkeerplekje. Dan valt mijn oog op twee achter elkaar wandelende mensen. Het zijn John en Roosje, een echtpaar dat ik ken uit de zorgvilla. Eerst woonde John er alleen, vanwege dementie. Maar omdat ze elkaar erg misten, is Roosje erbij komen wonen. Nu behuizen ze samen een appartement.

Elke middag lopen ze een ommetje, John met zijn stok en Roosje met haar tas. John heeft er flink de pas in. Roosje houdt hem amper bij. Ze naderen de voordeur. En ik nader hen. Ik draai mijn autoraampje open en begroet ze: “Dag Roosje, dag John”.

Roosje staat hijgend stil, kijkt zoekend in het rond, ziet mijn gezicht door het geopende raampje en kijkt me vragend aan. “Ik heb geen idee wie u bent”, zegt ze, “maar u kent óns wel zo te horen”. Nog één keer richt ze haar onderzoekende blik op mijn gezicht. “Nee, ik weet het niet” en vervolgt haar weg achter haar echtgenoot aan.

Dan de reactie van John. Na mijn begroeting heeft hij me onmiddellijk in het vizier en met een brede glimlach en een wiebel van zijn stok zegt hij: “Ha, Karin!”.

Meteen staat Roosje stil. Weer kijkt ze me aan, haar blik vol vraagtekens: “Karin? Kennen wij die?”.

“Ja”, zegt John terwijl hij verder loopt, “van de muziek”, voegt hij er achteloos aan toe. Verbouwereerd loopt Roosje achter hem aan.

Terwijl ik de auto parkeer, zie ik hoe het echtpaar bij de ingang van de villa aankomt. Een verzorgende doet de voordeur open. John zegt iets tegen haar en wijst met zijn stok in mijn richting. De verzorgende knikt.

Als ik even later het toegangspad naar de ingang oploop, zijn John en Roosje in geen velden of wegen meer te bekennen. Maar de voordeur staat verwelkomend open. Mijn komst was al aangekondigd.

Ik vervolg mijn weg naar binnen, peinzend en op míjn beurt vol vraagtekens. Maar vooral met een groeiend gevoel van verwondering.