“Ze hebben me helemaal kapót gemaakt van binnen”. Met een getergde blik kijkt ze me aan. De woorden echoën na. Zó gedesillusioneerd is ze, zó machteloos, verbijsterd.

“Ze hebben me helemaal kapót gemaakt van binnen”. Met een getergde blik kijkt ze me aan. De woorden echoën na. Zó gedesillusioneerd is ze, machteloos, verbijsterd. Aan de gebeurtenis(sen) zelf kunnen we niets meer doen. Zij niet en ik niet. Wél hoe je er vervolgens mee omgaat. Daarin heb je een keuze.

Nou is verandering hoe je met iets omgaat bij dementie nog een extra uitdaging. Wat besproken wordt, raakt vaak weer vergeten. Sfeer en emotie daarentegen blijven wel hangen: hoe sterker iets gevoeld wordt, des te meer imprint er is.

Sfeer en emotie zijn precies twee belangrijke ingrediënten van de muziekuren in de huiskamer waar ze enorm van geniet. Tijdens deze uren wordt ze een ander mens. Waar ze anders voortdurend op de vlucht is, voor zichzelf, voor wat haar bezighoudt, voor waar ze nu woont op een afdeling in een zorgcentrum, ontpopt ze zich tijdens muziekuren ter plekke tot een ander wezen. “Hè, zo gezellig dat je er bent”, verwelkomt ze me altijd, “zo fijn, heerlijk!” Haar jas gaat uit, haar rollator wordt geparkeerd en ze nestelt zich in een gemakkelijke stoel, klaar voor wat komen gaat.

De muziek, de woorden, de intentie erachter, de sfeer … het raakt haar, ontspant haar, heelt haar. En zíj heelt op haar beurt weer anderen. Zij, die zo kapot is van binnen, koestert anderen met haar liefdevolle handreikingen. Het raakt haar als medebewoners tot tranen geroerd zijn. Dan pakt ze de hand van wie het ook is, aait zacht en herhaalt alsmaar: “Wat ben je toch een lieverd, wat ben je toch een grote lieverd”. Tot alle tranen zijn gevloeid en er een diepe rust in iemand daalt.

Zo werkt ze verbindend en helend op alle mensen om haar heen. Als ik haar dat op een dag vertel, kijkt ze me ongelovig aan. Totdat ze het op zich laat inwerken en reageert met: “Nou, wat bijzonder. Wat mooi dat je het zegt”.

Zo verbindt en heelt ze keer op keer. En steeds bewonder en vertel ik dat aan haar, ook keer op keer. Wat in haarzelf bij herhaling kapot is gemaakt, vraagt om herhalende heling. Opdat ze zich bewust kan worden, niet alleen van wat kapot is in haar, maar ook van de kracht in haar. Voor zichzelf en anderen.

Ieder mens heeft waarde. Ongeacht je fysieke of geestelijke gesteldheid. Ieder mens doet ertoe. Hier en nu. Altijd.