Vragend kijken Dinie en ik elkaar aan. We staan op de gang in het verzorgingstehuis en willen graag muziek maken. Maar de deur van Dinies kamer is dicht.

Vragend kijken Dinie en ik elkaar aan. We staan op de gang in het verzorgingstehuis en willen graag muziek maken. Maar de deur van Dinies kamer is dicht. Nu zijn we op zoek naar ‘de tag’ om hem open te maken. Normaliter hangt ie aan een koord om haar hals. We zoeken tussen de attributen die om haar nek hangen en … vinden een parelketting. Waardevol, maar…”dat gaat ‘m niet worre”, zegt Dinie meteen.

Dan zien we een oranje lint met een zilveren medaille eraan. Het ziet eruit als een goede volgende optie. Dinie houdt de medaille voor de deur, maar we horen niks openklikken. Als laatste zien we een riem met een blauw hartje eraan. Dat lijkt verdacht veel op een tag. De kleur komt in ieder geval overeen. Proberen maar. Ook nu blijft het vriendelijke openklikje uit.

We beginnen opnieuw en werken systematisch alle opties af. Maar niets werkt. De deur blijft gesloten, ondanks parelketting, zilveren medaille en blauw hartje.

Als we ons al bijna omdraaien en een verzorgende om hulp willen vragen, probeert Dinie opeens nog één mogelijkheid. Ze pakt de deurklink, duwt hem omlaag en …. voilà, de deur zwaait vanzelf open.

We kijken elkaar met open mond aan. Soms is het leven zo simpel en is ‘een gouden handdruk’ meer waard dan een hart, parelketting en zilveren medaille bij elkaar.