“Ik heb een ziekte”, zegt ze, “maar de naam ervan ben ik vergeten. Iets met Alz…”

“Ik heb een ziekte”, zegt ze, “maar de naam ervan ben ik vergeten. Iets met Alz…”

Met Marijke (82 jaar) heb ik elke week korte gesprekken, voordat ik muziek in de zorgvilla ga maken of juist erna. We kijken er allebei naar uit. Zo ook vandaag.

Nog een keer vertelt ze: “Ik heb een ziekte, maar ik ben de naam vergeten. Iets met Alz…”

Ze legt uit: “Steeds minder hersencellen”.
Dus u gaat uit uw hoofd?
“Ja, naar mijn hart. En daar heb ik ook behoefte aan. Ik werd gepest”.
Als klein meisje?
“Nee, als groot meisje”.
En voordat ik kan reageren, zegt ze er achteraan: “Ik was ook zó egoïstisch”.
En nu gaat u naar uw hart, herhaal ik.
“Ja”, verzucht ze.

Kleine gesprekken, maar voor ons allebei van grote betekenis.

Twee weken later zie ik haar weer. Op haar sterfbed. Ze was gevallen, ernstig. Drinkt en eet niet meer. Twee van haar vier zoons zitten bij haar. Haar gezicht lijkt opeens jong. De adem reutelt in haar borst. Ik ruik de dood.

Ik leg mijn hand op haar schouder en ga bij haar zitten. Zing voor haar. Heel zacht. Haar oogleden knipperen bijna onmerkbaar en om haar mond verschijnt een minuscule glimlach. Haar ademhaling wordt rustig. Valt stil. Even lijkt het of ze gaat. Maar dan ademt ze toch opnieuw in.

Ik zeg haar gedag. Heel zacht. En ga beneden voor de andere mensen muziek maken. Een uur later is ze ingeslapen. Haar fysieke hart stopte met kloppen. Heel zacht. Een bijna onmerkbare overgang. Net als toen ze nog leefde en ze bijna onmerkbaar transformeerde, van hoofd naar hart.

Voor haar, van binnen, een grote overgang. Aan de buitenkant vrijwel onwaarneembaar. Het leek zelfs of ze de weg kwijt was. Steeds meer. Of ze sufte, steeds vaker. Maar intussen was ze hard aan het werk. Van binnen. En keerde ze terug naar het hart van ons bestaan. Waar ze zo’n behoefte aan had. Waar geen hersencellen zijn, waar geen Alz is, geen pesten, geen egoïsme. Waar alles klopt.