Haar man staat na zijn bezoek op het punt te vertrekken. Hij wijst naar een stoel in de verte, aan de andere kant van de serre. “Ga daar maar zitten”, zegt hij vriendelijk tegen zijn vrouw. Luce kijkt niet begrijpend. Is de informatie te vaag? Is de stoel te ver weg? Begrijpt ze niet dat hij weggaat en zij blijft? Wil ze met hem mee? Op haar gewoonlijk zo vriendelijke gezicht verschijnt een gefronste uitdrukking.
“Nee he!” Zijn gezicht spreekt boekdelen als hij me begroet wanneer ik binnenkom voor het muzikale uur in de huiskamer. Nou ja…begroet…afwijst.
“En m’n zoon is dood”, zegt ze plompverloren tussen alle gedachtenassociaties door, die elkaar in rap tempo en vaak op rijm opvolgen. We vallen allebei even stil. Lees verder
Er waren grote twijfels bij verzorgenden. Een paar jaar geleden was de kerstviering op een fiasco uitgelopen. Er was geen enkele interactie geweest met de bewoners. Teleurstelling alom. Dit jaar zijn Marinus, de geestelijk verzorger, en ik gevraagd om ‘het opnieuw te proberen’.
Bijna had ik het gemist.